Gözümde Hep Aynı Sahne

Bu düşü ilk kurduğumda daha küçüktüm. Bıkkınlığımla baş edemiyordum, güçsüzdüm. Gitmek istiyordum...
Şimdi mi? Şimdilerden geriye doğru gidip bir şeyler söyleyebilirim kendimle ilgili. Biri çıkıp geldi, vazgeçtim gitmekten, bıkkınlığım gitti, mutluluk geldi. Gölge kadar yakın oldu takip etti adım adım...
Yıllar geçti, sevdiğim hayatın içindeydim. Bitmesin istedim, sürsün daha da sürsün bitmesin!
Bir gün; çıkageldi bıkkınlığım, heveslerim söndü, heyecanım bitti. Aşk gitti... O artık yoktu...
Kendime söylediğim şey hep şuydu; "hayat kısa, sonrasını değil, şimdiyi düşün." Dinledim iç sesimi, vazgeçmedim, gitmeyi istemedim yeniden. Sadece kaldım, güvendim, bekledim, sevdim.
O? O da sevdi...
Ne kadar gerçekti hayat o hiç anlamadı, yüzeyseldi. Duygular önemliydi, hisler, yaşananlar... Ama benim için... O? O da sevdi...
Kaldığım yerden devam etmek değil, artık değiştirmek istiyorum her şeyi. Kaldığım yerden sevmek değil, yeniden sevmek istiyorum artık. Zor mu? Hayır değil!
Çok acıyormuş vazgeçince, çok sancıyormuş. Olsun...
Yaşadıklarım yeter, sevgisi yeter, hayali kalır, o gider...