"Sevdiğinle değil, seni sevenle birlikte olacaksın" dedi bana. Dondum! Aslında söylediği tam da mantık çerçevesi içindeydi de, ben öyle yaşamıyordum hayatı. Hiç de yaşayamadım. Söylediklerini dinlerken, eminim yüzümdeki garip ifadeyi o da fark etti. Sakin ve usulca devam etti...
"Bu yeni ciks gözlüklerim, bu yeni saatim, bu takılarım, tatildeydim fazlaca esmerleştim" dedi, "ha! bu da yeni arabam" diye ekledi camın kenarından otoparkı işaret ederek ...Şaşkınlığımı, saçmaladığım kelimelerim takip etti. Bu onun en mutlu haliydi öyleyse. Değil mi? Soruma verdiği cevapta hisleri yok, bünyesine kattığı değerlileri vardı. Peki şimdi ben onun için ne hissetmeli, onun için ne dilemeliydim?
Ona nasıl baktığımı canlandırmaya çalışıyordum kafamda. Ki, beni yanlış anlamasın.
Aslında onu onaylıyordum. O zaman neden hala şaşkınım?
Bazı hayatlar ya da bazı insanlar için öyle kolay ki her şey. Belki de şaşırdığım, kendi kararsızlığım ve sürüncemede kalan geleceğimdir, kim bilir...??
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder