Ömürde Son Perdedir Ölüm

Ofiste geçirdiğim sıkıcı günlerden biriydi bugün. Birkaç resim açıp, "buralarda olsam şimdi" diye iç çekiyordum. Memnuniyetsiz ve mutsuz bir anımdaydım. Yemek saati geldi. Toplu halde yemek yenen ve hiç de hoş olmayan, gürültülü, kötü kokan, renksiz yemekhaneye; girdiğim gibi çıkmak istedim.
Bir iki adım attım içeriye doğru, "neyse, yer çıkarım" dedim kendi kendime...
Yalnız başıma bir masaya oturdum. Tam, beni üzecek kendimi gereksiz sıkacak şeyleri düşünmek üzereyken; çok sevdiğim bir arkadaşım oturdu karşıma gülümseyerek.
Yemek yerken bir yandan konuşmaya başladık. Nereden açıldı bilmem ama konu; beni, onu, herkesi etkileyecek kadar hassastı.
Annesini anlattı. Annesine biçilen ömrü kabul etmiş ve cümleler içinde kullanabiliyordu. Üzüldüm, elimde ne varsa tabağıma vurup hüngüre hüngüre ağlamak istedim. Kafamdan bunlar geçerken, gözlerimden süzülen bir iki damla yaşa "DUR" dedim. Karşındaki adam seni teselli etmek için cümlelerine başladı Dur artık!
Yok; durdurmak bana göre bir şey değildi akmaya başlamış gözyaşını. Beceremedim de zaten...

Orada oturmuş önce durumun acısına, sonra arkadaşımın gücüne şaşırmaktaydım. Sanki yapabileceğim tek şey buymuş gibi bir süre kıpırdayamadım. Canım acımaya başlamıştı.Saklamak için elimden geleni yaptım.

Kendi hayatımla kıyasladığım dakikalarda artık daha fazla acıyan canımı hiçe saydım. Yerimden kalkıp masama geçebilecek miyim diye düşünmeye başladım. Derin bir nefes aldım. Masama ulaşabilmiştim. Nasıl yürüdüm, nasıl görünüyordum bilemiyorum. Umrumda da değildi.

Aradan günler geçti. Hala aynı şeyi düşünüyorum. İnsanın nasıl bir kalbi olmalı ki; annesini böyle gördüğünde o kalp paramparça olmasın. O nasıl bir insan ki; bu kadar zor bir gerçeğe "seni kabul ediyorum" desin.
Yapabilen var mı bilemiyorum ama ben ölümü düşünmeden edemiyorum. Ondan korkmadan yaşayabilen var mı? Onunla karşılaşmamak için her şeyi yapmaya razı olan? Ölüm, yakınlarına, sevdiklerine yaklaşmasın diye sürekli dua eden?
Aslında merak ediyorum; bu hayatı anlayabilen var mı?

DY