Hayallerimiz artık aynı. Kahvaltı tabakları, kahve fincanları istediğimiz renk. Evin perdeleri, halıları uyumlu. Kocaman ekran tv istedi bir de. Peki dedim, gülümseyerek.
Sanki artık olacakmış gibi hissetmek iyi de gelmedi mi sanki bize? Evet çok iyi geldi.
Yeni açmış çiçek, az önce doğmuş güneş sanki. Kalbim bir bebeğinki kadar genç, yüzüm yazı yeni karşılar gibi şen. Gerçekten mutluydum. Sürekli kendini tekrarlayan ses, uMruMda bile değildi artık.
Sözlerin rahatça ağzımdan çıktığını hissediyor, onun da birkaç cümle söylemesini istiyordum. Ama hep ben başlıyordum, onun da hoşuna gidiyordu. Özgür bırakmayı seçmişti beni. Hayallerimi de...
Ve gerçekten ilk kez özgürdü hayallerim. Ve ilk kez onunkilerle benim hayallerim aynı odanın içinde konuşuluyordu. Sanki ölmek üzere olan bir çocuğa ümit verir gibiydik. Sanki son nefesinde gülümsemesini istiyorduk ilişkimizin... O da ben de çabalıyorduk, güzel de gidiyorduk.
Birkaç dakika sonraydı; yaşlar doldu gözlerime. Daha uzun zaman vardı. Hem onsuz geçecekti koskoca bir kış.
Yıllar sonra ilk kez özgürdüm. Kendi senaryomu yazmış oynuyordum. Ama bu sefer de gerçeği en derinde hissedip kayboldum içinde. Yalnızlığımı alıp gitmeliydim. Hayallere daha vardı zaman. Bekleyecektim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder