20 Kasım 2012 Salı


Bugün

İçimde taşanları, kendi taşımak üzere alabilecek biri yoktu etrafımda. Bundan sonra olması da mümkün değildi. Bencilliğin ve umursamazlığın yönettiği kalplerle doluydu gün artık.

Çocukça ve hatta sağlıksız bir duruşla; üstesinden gelmeye gayret ederken: suların kontrol edemeyeceğim seviyelere yükselişini izlediğimi fark ettim. Oysa yapmam gereken yüzmeyi öğrenmekti. Yüz! Yüz hadi! komutu gelse de güçlü bir sesle; beceremedim. Kulaç atmam, yol almam gerekiyordu. Bildiğim buydu, uyguladığım başka...

İnsan kendi çözümlerini bulmaya gayret ederdi bana göre. Ben de yüzemiyordum ama boğulmak da istemiyordum. Çok korkuyor ve tutunmak istiyordum bir şeylere.

Kendimi buldum!
İçimdeki bana tutundum ve şimdi,o suda boğulmadan, hayatta kalmayı başarıyorum. Belki çok uzun süre sular çekilmeyecek, olsun. İçimde öyle bir ben var ki; hayatta kalmaya devam edecek.

DY

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder