AŞK Özlenirmiş

Zaman geçtikçe, aklıma hep ilkler gelir benim; yanında ilk ağladığım gün mesela!?
Sanki dünya dönmeyi bırakmıştı senin için. Karşımda eriyordun, dün gibi hatırlarım. Gözümden akan yaş, gözyaşım değildi, sanki yüreğin kanıyordu. Birini çok sevmek böyle bir şeydi biliyordum. Korkmuştum bana olan sevginden adeta. Şimdiyse; gözyaşlarımı kendim siliyorum sen yoksun.

Sen benim hatırladığım ilklerde hep çok güzelsin. Elimi ilk tuttuğun günü hatırlıyorum...
Heyecanını, deli gibi çarpan kalbinin sesini bile hatırlıyorum...
Arabanın koltuğunda öylece yola bakıyordum ilk elimi tuttuğunda. Tepe takla olan yolu hatırlıyorum, bir de kekelediğimi...
Şimdi elimi ısıtacak bir dokunuş arıyorum ama sen yoksun.

Ve ilk defa sarıldın bana; bir akşam vaktiydi...
Kokunu duyduğumda ilk hissettiğim ve şu an hala hatırladığım; daha önce başka hiçbir şeyin beni bu kadar heyecanlandırmadığıydı. Ya sen nasıldın? Hatırlıyor musun merak ediyorum...
Titriyordu ellerin, kolların, nefesin bile titriyordu. Bunca yıl geçti  aradan ama seni sana anlatırken bile hissettim, yaşadığım heyecanı. Şimdiyse yalnızlığıma sarıldım, onunla yaşıyorum...

Ben aşkın ilk zamanlarını seviyorum. Alışkanlıklara dönmüş, sadık sevgileri değil. Ben aşkın, biri ağlarken kanayan yüreğini seviyorum, umursamaz tavırları değil.
Heyecandan aralıksız çarpan kalbi, tutkuyla kavrulan yürekleri, midede hissedilen krampları ve kelebekleri seviyorum.
Beni ilk gördüğün ana geri dönelim, ben ağlarken gözlerimin içine bak, ellerinde tut, sakın, sakla hep sarıl istiyorum.

Bana yeniden aşkı hatırlat, bana aşktan söz et istiyorum.
Sadece senden istiyorum...

DY